Görüyorum köşeden,
Gözümün ucuyla.
Ancak o kadar yaklaştırabilirim gözlerimi ona.
Konuşuyor, duyuyorum.
Tam anlamıyorum ama anladığım yarım yamalak kısımlara aptalca çıkışlarda bulunuyorum.
Sinirlerim bozuluyor,
Ellerim titriyor.
Araya giren birini anlamsızca tersleyip gönderiyorum.
Sonra da "Onun ne günahı var,Burcu!" diye kendime kızıyorum.
Ben bu aralar hep kendime kızıyorum.
Söyleniyorum.
Kendi kendime konuşuyorum.
Kediyi severken kediyle konuşuyorum.
Düzenli olarak "Günaydın" dediğim bir kedi var mesela.
Kendime de "Nasılsın?" diye soruyorum düzenli olarak
Nabız yokluyorum.
Nabız yoksa,azar var.
Azar varsa, kendine kızma var.
Hop geldik mi yine kendimize.
Bize, bizden başka ne var?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder