kapkaranlık parçaların ortaya çıktığı bir gün.içinizde haberiniz olmadan büyümüş ve şimdi onu içinizden çıkarıp atmak öyle zor ki.öyle ya da böyle boyun eğiyorum.makine gibi beynimin her saniye binlerce çözüm yolu üretip aynı saniyede hepsini çürütmesini izliyorum.tüm bunlar somut ve inkar edemeyeceğim kadar benim.damağımdaki yara.ona hiç dokunmasam bir kaç günde geçecek belki ama dilimle ona dokunmadan edemiyorum.bu yüzden iyileşmesini bekleyemiyorum.
ama cevap buysa bunu yapacağım.ellerimi,bu her ne kadar zor olsa da,bir kaç günlüğününe hiç bir şeye sürmeyeceğim.bırakıyorum,herşey nereye düşecekse düşsün.geri geldiğimde bulduklarımla yetineceğim ve gerçekten benim oldukları için şükredeceğim.
düşenler...işte onlar hiç benim olmadılar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder